Uj kkata kusiyniy kajta
Mayqen jallppa mullppuykapun?
Saqerqani qhallallajta,
Sajra vayrachu apakapun?
Purisqan pallani,
Llanthunta máskkani.
Kikin pay llanthuykuwanchu,
Waqayniypaj ayphullanchu?
Mosqochacus mucchaykuni,
Ttukuni chay, rimaykuwan!
Musphani ichas, pay rikuni!
Kkanchasqaj phavaykamuwan.
Wañuchikuymanchu?
Phiñakuwanmanchu?
Wañuchikuspa qayllayman,
Astawanchus karunchayman...
Ppanpasqannijta jasppini,
Waqaspa paran paranta;
Unuyanchus jallppa nini
Máskkarqonaypaj uranta.
Noqan mayllapipis,
Jallppaj sonqonpipis,
Noqalla munakusqayki,
Sapallay wayllukusqayki!
Aswan qqoñi samayniywan
Phukuykus kutirichisaj,
Ojllaykusaj, mucchayniywan
Alliyman rijccharichisaj.
Mana chayri, jamuy,
Muyuj wayra, usqamuy;
Laqhayayniyki upiykuwachun,
Ukhunpi chinkachiwachun
Waqayniywan joqqochasqa,
Khuyaj jallppa, qhataykuwayku;
Karqaykumin ujllachasqa,
Ujllañapuni kasqayku.
Noqa tuta kani,
Cchintamin munani.
Llakiy kani, yuyayniyta
Munani chinkarichiyta.
Tullullantapis sikkisaj
Ojllayniypi kakunanpaj;
Quenamanmin tukuchisaj
Waqayniywan waqananpaj.
Janaj pachamanta,
Lliphipej chaymanta,
Paymin sina wajyawasqan?
Manan!... Quenallay waqasqan!
|
Que tierra cruel ha sepultado
A aquella que era mi única ventura?
Lozana la dejé como una flor.
Algún viento maligno tal vez se la ha llevado?
Voy siguiendo su rastro,
Voy buscando su sombra.
Es ella quien me da su sombra en el camino
es solo la cortina de mis lagrimas?
La voy soñando, y la beso en mi sueño.
En mi congoja, ella acude y me habla.
En mis horas de confusión, la veo :
en un vuelo de luz baja hasta mi.
Fuera mejor que me matara?
Quizás mi muerte la ofendiera?
Con la muerte podría aproximarme a ella;
Pero tal vez me vería más lejos.
Voy arañando la tumba en que duerme,
Mientras cae mi llanto como lluvia sin fin.
Creo que así se ha de ablandar la tierra
Para buscar después en el fondo a mi amada.
Dondequiera que sea.
Así en el seno de la tierra,
Mujer, yo solo he de adorarte
Y nadie, sino yo, te ha de mimar.
Con el calor más tierno de mi aliento
Conseguiré devolverle la vida.
La abrazaré, la besaré, y mis besos
Despertando la irán suavemente.
Más, si así no ha de ser,
Ven, no tardes, ciclón,
Que tus hondas tinieblas me devoren
Y en ellas para siempre desaparezca mi vida.
Tú, tierra humedecida con mis lágrimas,
Tú, tierra generosa, albergamos.
Una sola unidad formamos en el mundo,
Quiero que así quedemos para la eternidad.
Yo soy noche sin fondo.
Soy soledad sin término.
yo soy la carne misma de la angustia
Y estoy en fuga de mi propio pensamiento.
Más, no. Quiero algo de ella. He de arrancarle un hueso
Y lo tendré en mi seno tal si fuera ella misma
El se ha de convertir en Quena entre mis manos
Y ha de llorar mis propias lágrimas.
Desde la eternidad,
Desde el origen de la luz,
Es tal vez ella quien me esta llamando?
No, es tan solo el lamento de mi Quena!
|